Voor de selectie van S.J.C. en het begeleidingsteam zit het er voor dit seizoen op. In het zonovergoten stadion van Staphorst, met honderden enthousiaste blauw-gele supporters op de tribunes, kon de noodzakelijke winst, ondanks enorme inzet en zeer acceptabel spel, helaas niet worden verzilverd.

Met een nogal geflatteerde 6-2 nederlaag was het PD-avontuur voorbij, en werd het seizoen definitief afgesloten.

De ruim veertig aantekeningen met belangrijke details van de wedstrijd in Staphorst zijn overbodig. De grote lijn in de aantekeningen: de kansen waren er maar Staphorst was effectiever.

Marcel IJzendoorns veel gedane uitspraak is: ‘Winnen doe je met zijn allen en ook verliezen doe je met zijn allen.’ Daarbij het ‘met zijn allen niet beperkend’ tot technische staf en spelersgroepen.

En juist dat ‘met zijn allen’ wordt bij de club vv Staphorst zichtbaar in praktijk gebracht. Waar wij met een handjevol belangstellenden naar Staphorst afreisden, opereerden bestuur, supportersclub, het elftal en de begeleiding van vv Staphorst in een ronduit jaloersmakende samenwerking en harmonie. En het resultaat mag er zijn.

Woensdag aan de Lageweg was het blauw en geel wel heel nadrukkelijk zichtbaar aanwezig. In Staphorst ontbrak het zwart en wit helaas op alle fronten. En dat deed, zeker nadat het laatste fluitsignaal had geklonken, natuurlijk toch pijn. Het verliezen kwam nu op de schouders van enkelen terecht. Waaronder een handvol trouwe supporters en bestuurslid technische zaken Kees Brouwer

Maar let wel, het bij mij opwellende azijnzuur werd snel verdrongen door de zoetheid van de manier waarop de selectie van Marcel IJzendoorn bereid was het onmogelijke toch waar te maken. De goede wil was er overduidelijk; de strijdlust van Jordy en zijn mannen was kenmerkend.

Coach IJzendoorn kreeg zaterdagochtend te maken met de nodige tegenslagen. Blessures van Wesley Haasnoot, Max de Haas, Tom Duindam, Motta El Yaakoubi en natuurlijk Lex Hoogervorst. Tel daarbij een zieke Gerson Pisas en de afwezigheid van Stef van der Zalm om privéredenen op, en het lijstje is compleet.

Max de Haas en Tom Duindam, in wedstrijdkleding in de dug-out, bleken desondanks hun blessures toch bereid om, indien nodig, zich voor het team in te zetten. Wat mij betreft, petje af.

Daarnaast was er ook een plekje in de dug-out voor keeper Willem Beuk, Anour Benchellal en Nick Salman, het jeugdige talent dat IJzendoorn al eerder had omarmd.

S.J.C. startte met Sven Wisselink, Jelle van Went en Tom Hoogervorst in de basis. De zwartwitten begonnen verdienstelijk, en een kopbal op de lat onthield de ploeg na ruim een kwartier spelen een zeer welkome voorsprong. Dat doelpunt viel in de 24e minuut echter toch: Chris Hoogervorst liet het net nu wel bollen, 0-1. Het werd stil in het blauw-gele stadion, maar al snel viel helaas de 1-1. Niet veel later volgde zelfs de 2-1. Na die treffer ontplofte het hele stadion, en dat had zijn weerslag op de spelers. Staphorst vertaalde die steun naar de aanval zoeken, S.J.C. kreeg het steeds moeilijker. Toch vormde een sterke actie

van Tom Hoogervorst de basis voor een heel fraai tweede doelpunt. Opnieuw was het Chris Hoogervorst die, nu koppend, de 2-2 wist te maken. Er gloorde weer hoop op een goed resultaat. Maar nog voor de rust werd duidelijk dat Staphorst zich de kaas niet van het brood liet eten. Met de steun van een paar zeer discutabele waarnemingen van de man in het zwart, kwamen de blauw-gelen nog voor het rustsignaal op een comfortabele 4-2 voorsprong. Te gemakkelijk weggegeven doelpunten? Mogelijk wel, maar het zat ook wel wat tegen.

Ook na de rust was Staphorst de bovenliggende partij. S.J.C. streed voor wat het waard was en dwong via een aantal spelhervattingen kleine kansjes af. IJzendoorn had inmiddels de ‘alles of niets’-troefkaart ingezet. Anouar Benchellal verving Sven Wisselink en de linies schoven naar voren. Nick Salman mocht vervolgens zijn debuut maken, hij verving Roy van Leeuwen op de linker vleugel.

Het door de ploeg zo gewenste resultaat bleef helaas uit. Een zeer ongelukkige Jordy kopte in eigen doel en Staphorst wist nog een keer te scoren, waardoor de eindstand van 6-2 op het scorebord verscheen.

Wie dacht dat de terugreis compleet in mineur zou worden afgelegd, had het mis. Want al gauw kwam het besef dat deze selectie met maximale inzet in dit voetbalseizoen ook het maximum aan haalbaar resultaat heeft waar gemaakt. En het vrolijke, ontspannen sfeertje dat eerst al op het terras en later tijdens de terugreis in Beuk’s touringcar ontstond, maakte het, zeker voor uw verslaggever, allemaal nog mooier. Er steeds bij mogen zijn tijdens een voetbalseizoen, compleet met hoogtepunten en leermomenten, in kameraadschap en met zichtbaar plezier, en dit vervolgens afsluiten met een relativerende knipoog, het was voor mij echt een feestje. En dat had, wat mij betreft, nog wel 4 wedstrijden langer mogen duren.

Alle foto’s van deze wedstrijd zijn te zien via onderstaande link:

Fotogallery vv Staphorst 1 – vv SJC 1 – ewlonline.nl fotografie